Od Riuuk do Jonah

Poszli do cukierni i usiedli przy jedynym, wolnym stoliku przy wielkim oknie. I tak tylko ten jeden był dwuosobowy. Jonah usiadł po prawej stronie na jej prośbę, aby mogła mieć oko na drzwi. Bo nie ma to jak stare nawyki…

Podeszła do lady i zamówiła dwa specjały. Tutejsza gorąca czekolada z bitą śmietaną biła wszystkie pozostałe desery na głowę. Zapłaciła uroczej wróżce i usiadła na swoim miejscu. Chłopak popatrzył na nią zakłopotany.

- Przepraszam za… no wiesz… - Zaczerwieniła się lekko. – Nie chciałam tak na ciebie wpaść. I wcale was nie śledzę! Po prostu lata praktyki i obserwacji…

- Co się stało, już się nie odstanie. – Jonah wyraźnie zakłopotany uciął temat.

- Hmn… - zamyśliła się na chwilę – skąd to zamiłowanie do gorącej czekolady? – Uśmiechnęła się na widok podążającej ku nim kelnerki z zamówieniem.

- A kto jej nie lubi – zaczerwienił się lekko, po czym uśmiechnął promiennie. – Dziękuję bardzo – lekko skinął głową do kelnerki. Pięknej wróżki o blond włosach i dużych piersiach. Szybko zdjęła z tacy dwa duże kubki z białej porcelany i unoszącą się górą bitej śmietany. Chłopak przysunął do siebie kubek, nie zwracając uwagi na długonogą blondynkę i kokardkę z tyłu fartucha, podskakującą w rytm kołysania bioder. Zgrabnych i niczego sobie bioder.

- Ah, podobno jest tu najlepsza czekolada na świecie! – Sięgnęła po łyżeczkę i zaczęła zjadać nadmiar śmietany.

- Też tak sądzę. – Odpowiedział krótko. Jego policzki nabrały tego osobliwego koloru, który tak jej się spodobał. Ni to bordo, ni to fiolet. Fascynowało ją to. Szczerze mówiąc tylko raz miała do czynienia z ciemnoskórym, lecz czy wpadnięcie do pomieszczenia, podcięcie mu gardła i szybka ucieczka może być nazwana…?

- Jakie zajęcia interesują cię w tym roku? – Zapytał niespodziewanie.

- A co może interesować dziewczynę taką jak ja? – Otarła usta chustką. – Zajęcia związane ze wszystkim nie związanym z magią plus alchemia i eliksiry. Może magiczne stworzenia… - dodała niepewnie.

- Eliksiry? – Zdziwił się.

- Trucizny – padła natychmiastowa odpowiedź, powodująca dość długą ciszę. Jego wzrok wyrażał lekkie zdziwienie. W cudzysłowie oczywiście. – Naturalnie nie tylko. Interesują mnie różnego rodzaju… Wszystko, co może pomóc w walce – podsumowała.

Dopili czekoladę do końca. Nagle roześmiała się głośno. Chłopak popatrzył na nią pytająco.

- Masz wąsy z bitej śmietany – jej śmiech wypełnił pustoszejące pomieszczenie. Jonah szybko sięgnął po serwetkę.

- Chyba już na nas czas. – Wstała z krzesła i podniosła plecak. Kot wypiwszy swoją porcje mleka wpatrywał się w nich również oblizując pyszczek.

- Poczekaj. – Chwycił ja za przedramię. – Pomogę. – Uśmiechnął się chwytając paczkę. Nie miała nic przeciwko.

Po drodze do teleportera rozmawiali i śmiali się. Chłopak chyba oswoił się z jej towarzystwem, bo zachowywał się swobodniej niż zwykle. Może po prostu dobrze udawał?